เมื่อผมรู้จักคอมพิวเตอร์ และอยากใช้งานมัน...

ที่โรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช ผมยังคงทำหน้าที่เป็น ครูโสตทัศนศึกษา เหมือนเดิม (ตำแหน่งครู ส. สนับสนุนการสอน) ได้พัฒนางานโสตทัศนศึกษาของโรงเรียน จนเป็นที่ประจักษ์ของเพื่อนร่วมงาน ได้สนับสนุนกิจกรรมการท่องเที่ยว ของจังหวัดอุบลราชธานี โดยได้รับการมอบหมายจากท่านผู้ว่าราชการจังหวัด (ท่านดนัย เกตุสิริ) ในสมัยนั้น ให้ทำหน้าที่บุกเบิก ออกสำรวจ และถ่ายทำสารคดีโทรทัศน์แหล่งท่องเที่ยว Amazing Thailand ของจังหวัดอุบลราชธานี เพื่อเผยแพร่ในปีท่องเที่ยวไทย

การนำภาพ Unseen ของน้ำตกแสงจันทร์ (น้ำตกรูในโฆษณาบรั่นดียี่ห้อหนึ่งที่ เบิร์ด ธงไชย ไปแสดงท่าสดชื่นนั่นแหละ) น้ำตกสร้อยสวรรค์ น้ำตกทุ่งนาเมือง แม่น้ำสองสี น้ำตกห้วยหลวง ฯลฯ ออกมาปรากฏสู่สายตาชาวโลก เมื่อปี 2531 จากการบุกป่าฝ่าดง (ระเบิด) ในบางพื้นที่เพราะความไม่รู้ของทีมงาน แต่มาเสียวสันหลังเมื่อฝ่ายทหารเล่าให้ฟังว่า บริเวณนั้นมีการฝังกับระเบิดไว้มากมายทั้งฝ่ายเขา (ผกค. ต่างชาติที่รุกล้ำอาณาเขตเรา) ฝ่ายทหาร และ ตชด. ของเราเอง เพื่อรักษาดินแดนไทยไว้ เข้าไปเพื่อการค้นหา ถ่ายทำ น้ำตกแสนสวยของจังหวัดอุบลราชธานี เช่น น้ำตกสร้อยสวรรค์ น้ำตกห้วยหลวง แก่งลำดวน ผาแต้ม แก่งตะนะ และอื่นๆ ด้วยเวลานานกว่า 6 เดือน ทุลักทุเลในการเดินทาง รถแลนด์โรเวอร์ติดหล่มต้องช่วยกันโยก ยก ผลักดัน ด้วยกำลังคนตั้งแต่นายอำเภอ จนถึงผู้ใหญ่บ้าน กำนัน อส. ชาวบ้าน ในพื้นที่ กว่าจะสำเร็จออกมาได้

ในช่วงนี้เองที่ "โรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช" เริ่มนำเครื่องคอมพิวเตอร์มาใช้งาน และผมก็ไปด้อมๆ มองๆ เพราะอยากรู้ จนคนที่เขารับผิดชอบดูแลเริ่มตาขวางกลัวผมทำของเขาพัง (ก็ไม่รู้ด้วยกันนั่นแหละ แต่คนหนึ่งอยากรู้ อีกคนต้องรักษามันไว้ทั้งๆ ที่ไม่ค่อยรู้) ทำให้ผมต้องตัดสินใจซื้อเครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องแรก PC 8080 จอสีเขียวด้วยเงิน 60,000 บาทในสมัยโน้นทั้งๆ ที่ผมก็ยังใช้ไม่เป็นด้วยซ้ำ ได้รับแผ่นดิสก์เก็ต 5.25 นิ้ว 3 แผ่น (MS DOS 3.3, WordStar, แผ่นเปล่า) และหนังสือภาษาอังกฤษ 2 เล่ม User Guide, DOS Operating เปิดเครื่องขึ้นมาทีไรมันก็ Bad command or file name อยู่นั่นแหละ ไม่รู้จะทำอะไรกับมันดี

ทำให้ผมต้องจำใจอ่าน คู่มือภาษาอังกฤษ อยู่นานนับอาทิตย์ เพราะตำราภาษาไทยสมัยนั้นมีน้อย และที่พอจะเป็นที่พึ่งได้ก็มีของ อาจารย์ยืน ภู่วรรวรรณ เท่านั้น แต่คำดูถูกถากถางของเพื่อนและเมียว่า "บ้าใช้ไม่เป็นยังซื้อมาอีก แถมเป็นหนี้ออมทรัพย์ ตั้งครึ่งแสน สมน้ำหน้า" ยิ่งทำให้ผมบ้าอ่านหนักกว่าเดิม จนมีวันนี้ วันที่เพื่อนๆ ยอมรับในความสามารถของผมด้านคอมพิวเตอร์ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเล่าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยมาก่อนเลย ด้วยความที่ไม่รู้ศึกษาด้วยตนเอง ทั้งจากการอ่านตำรา ลองฝึกปฏิบัติ ครูพักลักจำ ทำให้วันนี้ผมพร้อมที่จะถ่ายทอดให้คนอื่นได้รู้ด้วย ไม่เคยปิดบังเลย แล้วยังสนับสนุนให้เกิดการเรียนรู้ให้กว้างไกลไปอีก

ในปี 2537 หัวหน้างานคอมพิวเตอร์ของโรงเรียน ลาออกจากราชการ เพราะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่มีใครอาสามาทำหน้าที่นี้ ท่านผู้อำนวยการวินัย เสาหิน จึงได้มอบหมายให้ผมมาทำหน้าที่นี้ แทนจนกระทั่งลาออกจากราชการ (30 กันยายน 2555)

มันเป็นงานที่ท้าทายอย่างยิ่งสำหรับผม เพราะ... ไม่เคยร่ำเรียนมาก่อน เพียงแต่พอใช้งานได้คล่องแคล่ว ในหลายๆ โปรแกรม ก็พวกโปรแกรมสำนักงานอย่างเวิร์ดโปรเซสซิ่ง งานนำเสนอ นี่แหละ แล้วต้องมาดูแลงานด้านไอทีของโรงเรียนทั้งหมด ตั้งแต่การวางแผนปฏิบัติการ และกรอบนโยบายด้านไอที การออกแบบ และวางแผนผังระบบเครือข่ายภายใน การจัดการเรียนการสอน

แล้ววันหนึ่งโอกาสก็มาถึง เมื่อผมได้รับการคัดเลือกเข้ารับการอบรมเป็น วิทยากรแกนนำวิชาคอมพิวเตอร์ ของ สสวท. (สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี) ทำให้ได้แนวความคิดที่หลากหลายในการทำงาน ทั้งจากเพื่อนๆ ทีมวิทยากร และอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ และหนึ่งในจำนวนนั้นมีอาจารย์ที่ผมเป็นลูกศิษย์จากการอ่านตำราของท่าน คือ อาจารย์ยืน ภู่วรวรรณ รวมอยู่ด้วย

จากประสบการณ์ในการทำงาน ด้วยการลงมือปฏิบัติจริงจัง ผมจึงมีข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ต่อการพัฒนางานด้านนี้อยู่มาก จึงมักจะได้รับเชิญจากทาง สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (สสวท.) ให้เข้าร่วมในการพัฒนาหลักสูตร การเรียนการสอนคอมพิวเตอร์ ช่วงชั้นที่ 1-4 การพัฒนาหนังสือแบบเรียน คู่มือครู และเอกสารประกอบการอบรมครูผู้สอน รวมทั้งเป็นวิทยากรให้ความรู้ เกี่ยวกับด้านการพัฒนาการเรียนการสอนอยู่ เนืองๆ

ก่อนที่จะมาเป็นฅนทำเว็บ (เรียกให้โก้หน่อยก็ เว็บมาสเตอร์ หรือเว็บมาดเซ่อ ก็ไม่รู้) อย่างทุกวันนี้ ผมก็เหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ คือใช้งานเป็น ดูงานคนอื่นที่เขาทำได้ แต่ทำเว็บเองไม่เป็นหรอก สาเหตุที่ต้องเรียนรู้และกลายมาเป็นอาชีพเสริมหนึ่งของผมในตอนนี้ ก็เพราะว่า

มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี มีโครงการช่วยเหลือทางวิชาการแก่โรงเรียนในท้องถิ่น ทางผู้อำนวยการศูนย์คอมพิวเตอร์ ก็เอ่ยปากชักชวนให้ผมทำ เว็บไซต์ของโรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช ไปฝากไว้ที่เครื่องแม่ข่ายของมหาวิทยาลัย ด้วยความที่ไม่กล้าบอกว่าทำไม่เป็น (กลัวจะเสียเหลี่ยมหรือไงไม่รู้) เลยตอบกลับไปว่า "ได้เลยครับ" แล้วผมก็ลืมไปเสียสนิท

จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมได้รับโทรศัพท์แจ้งจากทางมหาวิทยาลัยอุบลฯ ว่า สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี จะเสด็จมาพระราชทานปริญญาบัตร ณ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ในอีก 15 วันข้างหน้า จึงเร่งให้ผมนำเว็บไซต์ที่รับปากไว้ ไปวางในเครื่องแม่ข่าย (Server) ล่วงหน้าก่อน 7 วัน คราวนี้ก็โดนไฟลนก้นซิครับ แต่ที่หนักที่สุดทำก็ยังไม่เป็นเลยนะซิ ผมต้องเรียนรู้และทำให้ได้ภายใน 7 วันโดยไม่รู้ว่าจะถามใคร (พ.ศ. 2539) ผมตระเวนร้านขายหนังสือในอุบลฯ ทุกร้านหมดเงินไปพันกว่าบาท ได้หนังสือที่หน้าปกเขียนว่า เขียนเว็บเป็นภายใน 7 วัน หรือ เขียนเว็บเป็นเร็ว แต่สุดท้ายอ่านจนจบก็ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี? ผ่านไปสามวันผมผ่านไปร้านหนังสือดอกหญ้า เจอหนังสือชื่อ Design Web Graphics with HTML เป็นตำราภาษาไทยครับ อ่านเข้าใจง่ายมี tag ตัวอย่าง พร้อมภาพประกอบในซีดี ผู้เขียนชื่อ เยาวภา - วิทยา สงวนวรรณ ได้ช่วยกู้หน้าให้ผมได้ภายใน 4 วันจริงๆ กับเว็บไซต์พร้อมภาพประกอบจำนวน 8 หน้า

เป็นเว็บไซต์ที่ผมย้อนกลับไปดูทีไรแล้ว น้ำตาแทบร่วง เพราะมันอืดอาดช้ามาก แต่งภาพก็ไม่เป็น มีเท่าไหร่ใส่เข้าไปหมด โหลดนานสุดชีวิต (ยุคนั้นเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตด้วยโมเด็ม 28.8 kbps ผ่านสายทองแดงโทรศัพท์นะครับ) และต้องแสบตาพร่าพรายกับบรรดาภาพ Gif Animation แต่เมื่อเริ่มต้นนับหนึ่งได้ ก้าวที่สอง ก้าวที่สามก็ตามมา จากการเขียนด้วยเครื่องมือมาตรฐาน คือ Notepad ใน Windows ธรรมดา มาใช้เครื่องมืออื่นๆ มากขึ้น โชคดีที่ผมมีพื้นฐานศิลปะอยู่บ้าง จากการเป็นลูกศิษย์ของ อาจารย์อารี สุทธิพันธ์ ทำให้การออกแบบตกแต่งเว็บไซต์ง่ายดายขึ้น

จากวันนั้นถึงวันนี้ ก็นับสิบปีเหมือนกัน ในการพากเพียรเรียนรู้ และศึกษาคอมพิวเตอร์ด้วยตนเอง จากไม่รู้ มาเป็นพอรู้งูงูปลาปลา แล้วค่อยสะสมประสบการณ์ ผ่านการอบรมหลายครั้ง แต่ที่สำคัญที่สุดคือความกล้าที่จะลองทำ ลองศึกษาปัญหาและหาทางแก้ไข จนถึงวันนี้ หลายคนบอกว่า "ผมเป็นเซียนคอมพิวเตอร์" แต่จริงๆ ผมมันก็แค่เซียนหมัดเมา ต่อยสะเปะสะปะ แล้วทะลึ่งโดนปลายคาง น็อคคู่ต่อสู้ได้เท่านั้นเอง ไม่ได้เก่งกาจอะไรหรอก

สิ่งที่ผมได้มาจากการเคี่ยวกรำของคุณครู ตั้งแต่ระดับประถม มัธยมจนถึงอุดมศึกษาคือ การรักการอ่าน ผมอ่านได้ทุกเรื่องทุกแนว จริงจังและอ่านได้ทุกที่ ส่งผลให้โลกของผมกว้างไกลออกไป โลกของผมไม่มีความโค้ง แต่แบนแผ่ราบออกไป ที่ท้าทายให้ผมได้เสาะแสวงหาความรู้ ยิ่งเมื่อผมมาอยู่ในโลกไซเบอร์ ยิ่งทำให้การค้นหาความรู้ของผมง่ายดายดุจพลิกฝ่ามือ เพราะในโลกใบใหม่มีเรื่องท้าทายมากกว่าเดิม ในขณะที่ผมก็สามารถสร้างฐานข้อมูล ความรู้ เผยแพร่ได้ง่ายดาย ด้วยการลงทุนที่ต่ำกว่า มีความเป็นส่วนตัวและอิสระในการทำงานมากขึ้น

บทส่งท้าย... เรื่องราวของผมยังมีอีกมากทั้งทุกข์และสุข หลายๆ เรื่องก็ได้เล่าสู่กันฟังในเว็บไซต์นี่แล้ว และอีกหลายเรื่องราวคงต้องไปติดตามกันได้จากอีก 2 เว็บไซต์ของผม ซึ่งมีอายุยาวนานมาจนผ่าน 2 ทศวรรษแล้ว และกำลังก้าวเข้าสู่ทศวรรษที่สามอย่างมั่นคง เชิญชมเลยนะครับที่...

• IsanGate.com : เว็บไซต์ที่เกี่ยวกับภาษา ศิลปวัฒนธรรม ชีวิตความเป็นอยู่ของฅนอีสาน
• Easyhome in Thailand : สาระน่ารู้หลากหลายเกี่ยวกับเทคนิคการใช้งานคอมพิวเตอร์

ความภาคภูมิใจของผู้เป็นพ่อแม่ คงจะไม่มีอะไรเกินกว่าการที่ลูกเป็นคนดีและประสบผลสำเร็จในชีวิตการศึกษา การงาน และดำรงตนอยู่ในสังคมอย่างเป็นสุข ลูกผมทั้งสองคนไม่ได้ทำให้ผมผิดหวัง การตั้งใจศึกษาเล่าเรียนของเขา ทำใหครอบครัวของเราเป็นสุขมาก

อาชีพที่ยังวางไม่ลงหลังเกษียณอายุราชการ อ่านต่อ